Kineski zid

Kineski zid je najveća građevina na svetu. Proteže se od stepa srednje Azije do Žutog mora, ukupnom dužinom od 8.851 km (glavni deo 2.450 kilometara), visinom od 10 do 16 metara, širinom od 8 metara, predstavlja najduži zid na svetu, i najveći odbrambeni objekat.

Po izvorima više manjih zidova je počelo da se gradi u 5. vek p. n. e., međutim ozbiljnija gradnja i početak gradnje velikog Kineskog zida vezuje se za razdoblje od 220. do 206. godine pre nove ere i Ćin Ši Huanga, koji je započeo njegovu izgradnju da bi zaštitio svoju zemlju od upada varvarskih plemena — nomada.

Građen je od zemlje, kamena i cigle, a njegova gradnja trajala je s prekidima u izgradnji, i rušenjima, sve do XVII veka. Duž celog zida, u pravilnim razmacima, podižu se stražarnice, a po vrhu se pruža staza široka 4,5 m.

Danas je Kineski zid najveća turistička atrakcija Kine. Turisti iz celog sveta rangiraju Kineski zid na sam vrh najinteresantnijih turističkih destinacija. Po osnivanju Narodne Republike Kine preduzete se neophodne mere zaštite Kineskog zida od daljeg propadanja. Zid je stavljen pod zaštitu države 1961. godine. Rekonstrukcija je obavljena najviše u oblasti Ba-da-ling, prolazu Šang-hai i prolazu Đija-ji. 1987. godine Kineski zid je uvršćen u spisak svetske baštine pod pokroviteljstvom UNESKO-a.

Dana 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda.

Stari tradicionalni način gradnje utvrda u Kini bio je pomoću nabijanja tankih slojeva zemlje u pripremljenim oplatama. Tako je stvoreno vrlo solidno jezgro koje se tada obziđivalo. Građevinski materijal je bio raznovrstan i blizu Pekinga za gradnju Velikog zida koristio se krečnjački kamen na drugim mestima granit ili pečena opeka i u zavisnosti od lokalnh resursa. Veliki zid se obično proteže na terenu preko teško dostupnih grebena po planinama.

Parametri građevina su različiti — utvrda iz perioda dinastije Ming, je u peti po širini od oko 7 do 8 m, u kruni oko 5 m i dostiže visinu od 6 do 10 metara. Unutar zidina su koridori za spajanje prostora i prostori za skladištenja. Svakih nekoliko stotina metara od zida su odbrambeni tornjevi, koji su služili kao signalni i posmatrački prostori, kao i za skladišta oružja a u izuzetnim slučajevima kao odbrambena utočišta branilaca. Ukupan broj kula se procenjuje na 25.000. Na većim rastojanjima su izgrađene kasarne, sedišta snabdevanja za branioce, kao i komande.

Prenos poruke o kretanju neprijateljskih patrola su signalizirana pomoću dimnih signala. Na primer, u mingskom periodu značio je jedan signal 100 neprijatelja, dva signala 500, tri signala preko 1.000 neprijateljskih boraca.

Danas se Veliki zid, shvata kao jedan od simbola Kine. Čak i reči pesme „Marš dobrovoljaca“ iz 1935. koja je sada himna Kine, govore o „novom zidu od mesa i krvi“ koji treba da stvore kineske patriote licem u lice sa neprijateljskom invanzijom.

Zid je zaliven krvlju i znojem nebrojenih vojnika i radnika. Legenda kaže da je za vreme vladavine prvog imperatora iz dinastije Ćin, žena po imenu Meng Đijang-nu bila uzbuđena jer se njen muž nije vratio kući ni posle tri godine od mobilisanja za gradnju Velikog zida. Meng je odlučila da ga pronađe i da mu odnese novu odeću. Pretrpela je neizrecive muke tražeći ga dok nije stigla do prelaza Šang-hai gde je zapala u neutešnu tugu kad je saznala da je njen dragi muž umro iscrpljen teškim radom, a da su njegovi ostaci ugrađeni u Kineski zid. Njene suze su srušile Veliki zid u dužini od 800 lija (400 km) i ona je našla muževljeve pogrebne ostatke. Legenda govori o teškom prisilnom radu tokom nekoliko hiljada godina i ljudskim patnjama.